محسن چاوشی

ببار چشم من ببین چه سیرم ازت ببین چه روزی ازم سیاه کردی فقط   ـــــ تو اون شب بن بست که بغض کرد و شکست شبی که ساکشو بست نگاه کردی فقط   ـــــ گذاشتی راحت ازت جدا شد دلم بسوز خوبه بسوز کمت نباشه دلم – ببار این تازه روزای

روزها قاتلمن غیر از جمعه که خونریزتره حالو روزم جمعه ها از خودِ جمعه غم انگیزتره کوچ کردی از من قهر کردی حتما یه زمستون سردم بگو برمیگردم  شبها بیدارم همه شبهایی که بی تو مردم همه زخمایی که همه عمرم از فراقت خوردم همه رو پس میگیرم نه شوخی

از این بالا نگاه کردم زمین منو صدا میزد یکی میگفت بپر پایین یکی تو قلبم جا میزد وقت تموم کردن کار شهامت دل بریدن خط کشیدن دور همه به حس پرواز رسیدن حالا باید چیکار کنم خاطره ها رو خط میزدم کاری که اینجا ندارم گذشتنو خوب بلدم برای

چه شبا پنجره رو بستم تا عطرِ یادت نره از خونه یِ من چه شبا که یادِ تو بارون شد تا سرازیر شه از گونه یِ من چه شبا که با خودم جنگیدم بلکه سرنوشتمو عوض کنم عشق با من متولد شده بود نمیشد سرشتمو عوض کنم کاش مِهرت به

دلت تهرون ، چشات شیراز ، لبت ساوه ، هوات بندر بمم هرشب ، تنم تبریز ، سرم ساری ، چشام قمسر دلم دلتنگِ تنگستان ، رو دوشم دردِ خوزستان غرورم ایلِ قشقایی ، تو رگهام خونِ کردستان تو خونم جنگِ تحمیلی ، تو خونت ملکِ اجدادی خرابم مثل خرمشهر

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی عهد نابستن از آن به ، که ببندی و نپاییدوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادمباید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی روز صحرا و سماع است ، و لبِ جوی و تماشا در همه شهر

دیوونه کیه عاقل کیه جونور کامل کیه واسطه نیار به عزتت خمارم حوصله ی هیچ کسی رو ندارم کفر نمیگم سوال دارم یک تریلی محال دارم تازه داره حالیم میشه چیکارم میچرخمو میچرخونم سیارم تازه دیدم حرف حسابت منم طلای نابت منم تازه دیدم که دل دارم بستمش راه دیدم

همه صیدها   بکَردی هله میر  بارِ دیگر سگِ خویش را رها کن که کند شکارِ دیگر همه غوطه‌ ها بخــــوردی همه کارها بکَردی منشین ز پای یک دَم که بماند کار دیگر (خنک آن قماربازی که بباخت آنچه بودش بنماند هیچش الا هوسِ قمارِ دیگر ) ۲ تو به مرگ

من یه گلدونِ پر از گل بودم وزشِ چشمِ تو پاییزم کرد عشقِ من ، عشقِ به دست آوردنت با همه دنیا گلاویزم کرد مردم از تشنگی اما لبِ تو یه عطش به خنده دعوتم نکرد بین این اومده ها و رفته ها هیچکس مثل تو اذیتم نکرد (سرِ این

چشماتو باز کردی دنیام زیرو رو شد چشما  تو بستیو باز تاریکیام شروع شد موهات کهکشونات چشمات ستاره هاتن منظومه های شمسی جفت گوشواره هاتن کی بینِ مهربونا   مثل تو مهربونه نامهربونی با تو  بد نیست بدشگونه با من بمون … با من بمون با من بمون … با من

دریا واسه کشتیای بی سرنشین جا نداره پس من چرا غرق بودم تهران که دریا نداره این گوشه از شهر امنه من سعی کردم نمیرم اینقدر نمیرم که آخر این گوشه پهلو بگیرم تو سالها سرنشینِ این گوشه از شهر بودی اما با من که همیشه همسایتم قهر بودی آرامشِ

بباف مویت را ، مگر مرا آن مو طنابِ دار شود مرا بکِش بالا ، چنان که عاطفه ات ، جریحه دار شود مرا بخندان ای ، مرا بگران ای ، که مرده ایست قلیل کسی که حاضر نیست ، نه شادمان شود و نه سوگوار شود کسی به شدتِ

دو روزِ دنیا برام قفس تر از قفسه بهم نفس برسون هوام دوباره پسه هوامو داشته باش میگن تو مؤمنیو دمِ مسیحاییت  نفس تر از نفسه (همیشه میلنگه یه جای زندگیم الهی من بمیرم برای زندگیم) ۲ من که یادم رفته چی دردمه چی دوامه برام مهمم نیست کی نیستشو

تو رو از دور دلم دید اما نمیدونست چه سرابی دیده منِ دیوونه چه میدونستم زندگی برام چه خوابی دیده نمیدونی نمیدونی ای عشق کسی که جوونیشو ریخته به پات  واسه اینکه تو رو از دست نده چه عذابی چه عذابی دیده  آه ای دلِ مغموم آروم باش آروم ای

لخته لخته لخته خون میچکه از جون و تنم شعله شعله شعله ور شد همه جای بدنم بس که پامال ستم شد دل وامونده ی من مث بازوی تک خورده کبوده کفنم آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم بستم آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم

  ــــــــــ منی که کلِ عمرمو پیِ کسی نرفتمو پیِ کسی نیومدم پشتِ سرِ قطارِ تو مثل یه پستچیِ خیس فقط رکاب میزدم شبِ بلندِ بدرقه شبِ همیشه رو سیاه شبی عمیق مثل آه خودم سقوط کردمو رسوندمت رسوندمت ، رسوندمت به پرتگاه هزار سالِ دیگه هم غمت تمومِ باغچه

ــــــــــــــــــــ بابِ دلمی بس که تو رو خوب کشیدن چشمای تو تهرونو به آشوب کشیدن بابِ دلمی بس که دل انگیزه نگاهت خطاطیِ ابروتو چه مطلوب کشیدن دورِ منو موهای تو نی زار کشیدن نای منو موهای تو بر دار کشیدن هم موی منو هم قد و بالای تو رعنا

ـــــــــــــــ 2 کجا بودی شبایی که غما میکشتنم بی تو نگاه کن تو چشای خیسِ تنهاییم منم بی تو تو اون آغوشی که تنها پناهِ گریه ها بودی شبایی که من این زخما رو میشمردم کجا بودی تماشا کن تو این دردو به دنیای من آوردی تماشا کن تویی که

قصر و بهم زدی با من قدم زدی از عشق در زدی تا روزگارمو بعدا سیاه کنی رو ردپای رود بارون گرفته بود شب جون گرفته بود چادر زدم که تو موهاتو وا کنی گفتم که جونمو قلب جوونمو قد کمونمو نظر چشات کنم تا اعتنا کنی کشتی بهارمو قلب

ــــــــــــــــــــ در آستانه یِ پیری ، گلایه از شبِ دنیا بد است مردِ حسابی ، به احترام دیازپام بدون قِصه و بوسه ، تلاش کن که بخوابی تو مثلِ برده ی خانه ، وبالِ گردن روزی کسی نگفت نباید ، که از نهاد بسوزی تو آفتاب نبودی ، که بی